Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009. SANTIAGO

Το μεσημέρι της Παρασκευής φτάσαμε στο Santiago.

Χτισμένη ανάμεσα σε ψηλές χιονισμένες κορυφές των Άνδεων, η πρωτεύουσα της Χιλής είναι πολύ διαφορετική από τις νοτιοαμερικάνικες πρωτεύουσες που συναντήσαμε μέχρι σήμερα. Σύγχρονα μέσα συγκοινωνίας (το πρώτο μετρό που συναντάμε στη Νότια Αμερική!), μεγάλα περιποιημένα πάρκα, καθαροί δρόμοι και μεγάλοι πεζόδρομοι δίνουν την εικόνα οργανωμένης σύγχρονης δυτικής μεγαλούπολης.

Επίσης, σε αντίθεση με τα ιστορικά κέντρα των πρωτευουσών που γνωρίσαμε ως τώρα, που κυριαρχούνταν από κτίσματα ισπανικής μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής, στο κέντρο του Santiago συναντήσαμε αυστηρά επιβλητικά γκρίζα κτήρια, που θυμίζουν έντονα την αρχιτεκτονική των πόλεων της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης του 19ου αιώνα.

Στο κέντρο του Santiago η Plaza de Armas είναι γεμάτη ψηλά δέντρα, παγκάκια και καλλιτέχνες του δρόμου.

Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το περίφημο Palacio de la Moneda, η προεδρική κατοικία που την 11η Σεπτεμβρίου του 1973 βομβαρδίστηκε από το στρατό και την αεροπορία, γεγονός που προκάλεσε το θάνατο του προέδρου Salvador Allende και σήμανε την απαρχή της βιαιότατης και μακροβιότατης δικτατορίας του Πινοσέτ.

Στο Santiago μας φιλοξένησαν στο διαμέρισμά τους ο Carlos και ο Pablo.Το σπίτι τους βρίσκεται στις παρυφές του λόφου San Cristobal, η κορυφή του οποίου προσφέρει υπέροχες πανοραμικές όψεις του Santiago.

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009. VALPARAISO

Ταξιδεύοντας μέσα από υπέροχα ορεινά τοπία, τη Δευτέρα διασχίσαμε για δεύτερη φορά τα σύνορα Αργεντινής-Χιλής, περνώντας αυτήν τη φορά πολύ κοντά από την κορυφή Aconcagua, την υψηλότερη κορυφή του δυτικού ημισφαιρίου(6.960μ).

Έτσι, το απόγευμα της Δευτέρας φτάναμε στην πόλη του Valparaiso στις ακτές του Ειρηνικού ωκεανού. Στα τέλη του 19ου αιώνα και μέχρι τη διάνοιξη της διώρυγας του Παναμά στις αρχές του 20ου, το λιμάνι –και μαζί του και η πόλη– του Valparaiso γνώρισαν χρόνια μεγάλης οικονομικής ευρωστίας. Σήμερα ακόμη, ένα πολύ μεγάλο μέρος των σπιτιών και των κτισμάτων της πόλης χρονολογούνται από εκείνη την εποχή της μεγάλης ακμής.

Στους δρόμους μπροστά στην παραλία και το λιμάνι, όπου βρίσκεται το διοικητικό–οικονομικό κέντρο της πόλης και οι κατοικίες των πλουσιότερων οικογενειών, βλέπεις μεγάλα νεοκλασικά κτίρια και πολυκατοικίες, ενώ στις απότομες πλαγιές των γύρω λόφων στέκουν σκαρφαλωμένα τα χαμηλά σπίτια των φτωχότερων κατοίκων της πόλης. Πολλά από αυτά είναι κατασκευασμένα από λαμαρίνα και βαμμένα με ό,τι χρώματος μπογιά έβρισκε ο ιδιοκτήτης τους. Έτσι, οι πλαγιές των λόφων δίνουν από μακριά την εικόνα μιας πολύχρωμης πόλης. Την εικόνα αυτή άλλωστε συμπληρώνουν τα δεκάδες πανέμορφα πολύχρωμα γκράφιτι που κοσμούν τους τοίχους πολλών σπιτιών των λόφων.

Για την ευκολότερη και γρηγορότερη πρόσβαση των κατοίκων στους λόφους, την περίοδο της ακμής κατασκευάστηκαν οι λεγόμενοι “ascensores”, κουβούκλια που κυλούν πάνω σε σχεδόν κατακόρυφες ράγες.

Ψηλά σ΄ένα από τους λόφους του Valparaiso, στο λόφο Bellavista, βρίσκεται η “Sebastiana”, το σπίτι του νομπελίστα Χιλιανού ποιητή Pablo Neruda. Από το υπνοδωμάτιό του, που θυμίζει καμπίνα καραβιού, ο Neruda αγνάντευε ολόκληρη την πόλη, το λιμάνι και τον ωκεανό που απλωνόταν κάτω απ' το παράθυρό του.

Προχθές το μεσημέρι καθώς ψωνίζαμε από το μπακάλικο της γειτονιάς, μας ρώτησε ο μπακάλης από που ερχόμαστε κι όταν του 'παμε “Grecia” άρχισε να μας μιλάει ενθουσιασμένος στα ελληνικά!

Ο εξηντάχρονος σήμερα señor Andres (κυρ-Αντρέας) το '73, αμέσως μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοσέτ, αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί, αφήνοντας πίσω στη Χιλή τη γυναίκα και την κόρη του. Μετά από μία μικρή περιπλάνηση σε χώρες της Ευρώπης, κατέληξε στον Πειραιά, όπου και έζησε για 20 ολόκληρα χρόνια δουλεύοντας σαν ναυτικός.

Τη δεκαετία του ΄90 επέστρεψε στην πόλη του, το Valparaiso, και άνοιξε ένα μικρό μπακάλικο, το οποίο δουλεύει μέχρι σήμερα μαζί με τη γυναίκα του, τη señora Nancy.

Σήμερα το μεσημέρι ο κυρ-Αντρέας και η señora Nancy μας κάλεσαν για φαγητό στη ψαροταβέρνα ενός φίλου τους πάνω από τη δημοτική αγορά της πόλης.

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009. SALTA, CORDOBA, MENDOZA

Την περασμένη Κυριακή αφήσαμε προσωρινά τη Χιλή και περάσαμε στην Αργεντινή για μια γνωριμία με μερικές από τις πόλεις των βορειοδυτικών επαρχιών της. Καθώς ερχόμασταν από τις χώρες των κεντρικών Άνδεων οι αργεντίνικες πόλεις που συναντήσαμε μας εντυπωσίασαν μς την οργάνωσή τους: τετραγωνισμένες, με φαρδείς καθαρούς δρόμους και πεζόδρομους και μεγάλα καταπράσινα πάρκα.

Πρώτη στη σειρά η Salta, όπου μείναμε δυο μέρες παρέα και πάλι με τον Rupert και την Angelina.

Μετά από μία διανυκτέρευση στο Tucuman το βράδυ της Τετάρτης φτάσαμε στην πόλη της Cordoba.

Στη Cordoba μας φιλοξένησε η Patty, που ζει με τις τρεις κόρες της σ΄ένα όμορφο προάστιο της πόλης.

Την Παρασκευή πήγαμε μέχρι τη μικρή πόλη Alta Gracia για μια επίσκεψη το σπίτι των παιδικών χρόνων του Che Guevara, που σήμερα έχει μετατραπεί σ΄ένα μικρό μουσείο.

Σήμερα το πρωί φτάσαμε στην καταπράσινη Mendoza, πρωτεύουσα της ομώνυμης, γνωστής για τους αμπελώνες και τα κρασιά της, επαρχίας της δυτικής Αργεντινής. Όλοι οι δρόμοι και οι πλατείες της πόλης είναι κατάφυτοι με πανύψηλα σκιερά δέντρα.

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009. SAN PEDRO DE ATACAMA

Χθες το μεσημέρι, μπαίνοντας στον πέμπτο μήνα ταξιδιού, αφήσαμε πίσω μας τις γεμάτες χρώμα χώρες των κεντρικών Άνδεων και περάσαμε στον πολύ πιο "ευρωπαϊκό" Νότο. Συγχρόνως περάσαμε από τις φτωχότερες –και εξαιρετικά χαμηλού κόστους– χώρες, στα πιο ανεπτυγμένα οικονομικά –και πολύ πιο ακριβά– κράτη της υποηπείρου.

Πρώτος μας σταθμός στη Χιλή το χωριό San Pedro de Atacama, στην καρδιά της ερήμου Atacama, της πιο ξηρής ερήμου του πλανήτη. Η Χιλή κατέλαβε την πλούσια σε κοιτάσματα χαλκού Atacama από τη Βολιβία κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ειρηνικού, στερώντας από την τελευταία κάθε πρόσβαση προς τη θάλασσα.

Στην εκδρομή μας στο Salar de Uyuni γνωριστήκαμε μ΄ ένα νεαρό ζευγάρι από τη Γερμανία, τον Rupert και την Angelina, και μαζί συνεχίσαμε προς το San Pedro. Σήμερα λοιπόν ξεκινήσαμε παρέα για μια εξερεύνηση με ποδήλατα της περιοχής γύρω από τον οικισμό του San Pedro.