Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009. VALPARAISO

Ταξιδεύοντας μέσα από υπέροχα ορεινά τοπία, τη Δευτέρα διασχίσαμε για δεύτερη φορά τα σύνορα Αργεντινής-Χιλής, περνώντας αυτήν τη φορά πολύ κοντά από την κορυφή Aconcagua, την υψηλότερη κορυφή του δυτικού ημισφαιρίου(6.960μ).

Έτσι, το απόγευμα της Δευτέρας φτάναμε στην πόλη του Valparaiso στις ακτές του Ειρηνικού ωκεανού. Στα τέλη του 19ου αιώνα και μέχρι τη διάνοιξη της διώρυγας του Παναμά στις αρχές του 20ου, το λιμάνι –και μαζί του και η πόλη– του Valparaiso γνώρισαν χρόνια μεγάλης οικονομικής ευρωστίας. Σήμερα ακόμη, ένα πολύ μεγάλο μέρος των σπιτιών και των κτισμάτων της πόλης χρονολογούνται από εκείνη την εποχή της μεγάλης ακμής.

Στους δρόμους μπροστά στην παραλία και το λιμάνι, όπου βρίσκεται το διοικητικό–οικονομικό κέντρο της πόλης και οι κατοικίες των πλουσιότερων οικογενειών, βλέπεις μεγάλα νεοκλασικά κτίρια και πολυκατοικίες, ενώ στις απότομες πλαγιές των γύρω λόφων στέκουν σκαρφαλωμένα τα χαμηλά σπίτια των φτωχότερων κατοίκων της πόλης. Πολλά από αυτά είναι κατασκευασμένα από λαμαρίνα και βαμμένα με ό,τι χρώματος μπογιά έβρισκε ο ιδιοκτήτης τους. Έτσι, οι πλαγιές των λόφων δίνουν από μακριά την εικόνα μιας πολύχρωμης πόλης. Την εικόνα αυτή άλλωστε συμπληρώνουν τα δεκάδες πανέμορφα πολύχρωμα γκράφιτι που κοσμούν τους τοίχους πολλών σπιτιών των λόφων.

Για την ευκολότερη και γρηγορότερη πρόσβαση των κατοίκων στους λόφους, την περίοδο της ακμής κατασκευάστηκαν οι λεγόμενοι “ascensores”, κουβούκλια που κυλούν πάνω σε σχεδόν κατακόρυφες ράγες.

Ψηλά σ΄ένα από τους λόφους του Valparaiso, στο λόφο Bellavista, βρίσκεται η “Sebastiana”, το σπίτι του νομπελίστα Χιλιανού ποιητή Pablo Neruda. Από το υπνοδωμάτιό του, που θυμίζει καμπίνα καραβιού, ο Neruda αγνάντευε ολόκληρη την πόλη, το λιμάνι και τον ωκεανό που απλωνόταν κάτω απ' το παράθυρό του.

Προχθές το μεσημέρι καθώς ψωνίζαμε από το μπακάλικο της γειτονιάς, μας ρώτησε ο μπακάλης από που ερχόμαστε κι όταν του 'παμε “Grecia” άρχισε να μας μιλάει ενθουσιασμένος στα ελληνικά!

Ο εξηντάχρονος σήμερα señor Andres (κυρ-Αντρέας) το '73, αμέσως μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοσέτ, αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί, αφήνοντας πίσω στη Χιλή τη γυναίκα και την κόρη του. Μετά από μία μικρή περιπλάνηση σε χώρες της Ευρώπης, κατέληξε στον Πειραιά, όπου και έζησε για 20 ολόκληρα χρόνια δουλεύοντας σαν ναυτικός.

Τη δεκαετία του ΄90 επέστρεψε στην πόλη του, το Valparaiso, και άνοιξε ένα μικρό μπακάλικο, το οποίο δουλεύει μέχρι σήμερα μαζί με τη γυναίκα του, τη señora Nancy.

Σήμερα το μεσημέρι ο κυρ-Αντρέας και η señora Nancy μας κάλεσαν για φαγητό στη ψαροταβέρνα ενός φίλου τους πάνω από τη δημοτική αγορά της πόλης.