Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009. LA PAZ

Από την Τετάρτη 10 Νοεμβρίου βρισκόμαστε στην πρωτεύουσα της Βολιβίας, όπου και μείναμε για τη δεύτερη εργασία της Κατερίνας. Χτισμένη σε υψόμετρο σχεδόν τεσσάρων χιλιομέτρων, η La Paz είναι η υψηλότερη πρωτεύουσα του κόσμου, κάτι που άλλωστε μας γίνεται διαρκώς αισθητό, καθώς κάθε που προσπαθούμε να ανεβούμε την παραμικρή ανηφόρα ή σκάλα, λαχανιάζουμε και μας κόβεται η ανάσα!

Αν και δεν έχει να παρουσιάσει σπουδαία μνημεία τουριστικού ενδιαφέροντος, η La Paz μας καταγοήτευσε με το χρώμα και τη αυθεντικότητά της και έγινε η πόλη που αγαπήσαμε περισσότερο στο μέχρι τώρα ταξίδι μας. Η Βολιβία είναι ίσως η φτωχότερη χώρα της Νότιας Αμερικής, αλλά και η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό ιθαγενών. Έτσι, ακόμα και στο κέντρο της πρωτεύουσάς της, τουλάχιστον οι μισές γυναίκες κυκλοφορούν φορώντας τις παραδοσιακές τους ενδυμασίες. Στραβοφορεμένο σκούρο στρογγυλό καπέλο, μακριές πλεξίδες, φουσκωτές φανταχτερές φούστες, πλουμιστές εσάρπες και πολύχρωμες κουρελούδες με τις οποίες φορτώνονται στην πλάτη τα μωρά τους ή τα πράγματά τους.

Κάθε μέρα το κέντρο της La Paz μετατρέπεται σ΄ ένα απέραντο υπαίθριο παζάρι. Σε κάθε γωνιά, σε κάθε πεζοδρόμιο, γυναίκες φορώντας τις μακριές ποδιές τους (εκτός από όλα τα παραπάνω) απλώνουν σε μικρούς πάγκους ή σ΄ ένα κομμάτι λινάτσα μπρος στα πόδια τους τη λιγοστή πραμάτια τους και πουλούν ό,τι μπορείς να φανταστείς. Φρούτα και λαχανικά, τσουβαλάτα ρύζια, αλεύρια και δημητριακά, ψάρια και κρεατικά, αλλαντικά, μπαχαρικά, ρούχα, εσώρουχα, παπούτσια, ηλεκτρικά, κατσαρολικά, ψιλικά, ξηρούς καρπούς κι ό,τι άλλο βάλει ο νους!

Ανάμεσά τους τεχνίτες (ράφτης, τσαγκάρης...) στήνουν κάθε πρωί το δικό τους «μαγαζί», ενώ άλλοι διαθέτουν κινητές «επιχειρήσεις» όπως αυτός με τον τροχό που ακονίζει μαχαίρια ή εκείνος με το καροτσάκι που στύβει χυμούς στο δρόμο! Πέρα από τα παραπάνω υπάρχει και η «αγορά των Μάγων». Εκεί μπορεί κανείς να βρει βότανα για κάθε χρήση, αγαλματίδια για τελετές και ξόρκια, αλλά και μικρά νεκρά llama, τα οποία συνηθίζουν να θάβουν στα θεμέλια των νεόδμητων σπιτιών τους, για να είναι λέει καλορίζικα!

Την περασμένη Παρασκευή φύγαμε για μια ημερήσια εκδρομή με ποδήλατα στον αποκαλούμενο ¨πιο επικίνδυνο δρόμο του κόσμου¨, μεταξύ της La Paz και του χωριού Coroico. Πρόκειται για ένα απελπιστικά στενό, νεροφαγωμένο χωματόδρομο, που στριφογυρίζει στις πλαγιές πανύψηλων βουνών ανάμεσα σε βαθιές, απότομες χαράδρες. Μέχρι πριν από μόλις δύο χρόνια αυτός ήταν ο μοναδικός δρόμος που ένωνε την πρωτεύουσα με τις βορειοανατολικές επαρχίες της χώρας κι έτσι στις κλειστές στροφές του, στο χείλος κυριολεκτικά του γκρεμού, διασταυρώνονταν λεωφορεία, νταλίκες και αυτοκίνητα. Αποτέλεσμα ήταν να χάνονται εκεί περισσότεροι από 100 άνθρωποι το χρόνο, κάτι που άλλωστε μαρτυρούν και οι δεκάδες σταυροί που είναι στημένοι αριστερά και δεξιά του δρόμου. Δύο χρόνια πριν παραδώθηκε στην κυκλοφορία ένας καινούργιος ασφαλτοστρωμένος δρόμος, που αντικατέστησε τον παλιό κι έτσι σήμερα ο ¨πιο επικίνδυνος δρόμος του κόσμου¨ έχει μετατραπεί σε πάρκο και μπορεί κανείς να τον διασχίσει με ποδήλατο. Ξεκινήσαμε λοιπόν κι εμείς μαζί με άλλους τουρίστες για μια διαδρομή 60 χιλιομέτρων κατά την οποία κατεβήκαμε από ένα υψόμετρο 4.700μ σε υψόμετρο 1200μ!

Ωστόσο, το σημαντικότερο ίσως γεγονός που μας συνέβη στη La Paz είναι πως εδώ, μετά από τρισήμιση μήνες ταξιδιού, συναντήσαμε για πρώτη φορά Έλληνες ταξιδιώτες! Ο Δημήτρης και η Γαλήνη είναι ένα ζευγάρι από την Αθήνα, που κι αυτοί το περασμένο καλοκαίρι αποφάσισαν να παρατήσουν τις δουλειές τους και να μετατρέψουν το δώρο του γάμου τους σ΄ένα μεγάλο ταξίδι... Ξεκίνησαν πριν ενάμιση μήνα από το Buenos Aires και κατευθύνονται βόρεια, ακολουθώντας την ακριβώς αντίθετη πορεία από τη δική μας. Το ταξίδι τους μπορεί κανείς να παρακολουθήσει στο δικό τους ιστολόγιο: www.armenakia.blogspot.com

Στη La Paz συνατήσαμε ακόμη την Patty, παλιά γνώριμη του Αλέξη από προηγούμνεο ταξίδι του στη Βραζιλία. Μάλιστα προχθές μας κάλεσε στο σπίτι της στα νότια της πόλης, όπου ζει με τους γονείς και τον αδερφό της.

Τέλος, στη La Paz γνωρίσαμε και τον Gonzalo, συγγενή μιας φίλης από Θεσσαλονίκη. Γιος Βολιβιάνου και Ελληνίδας, μεγάλωσε στη Σουηδία και τα τελευταία χρόνια ζει στη Βολιβία, όπου και εργάζεται ως γραφίστας. Μάλιστα, αυτήν την περίοδο έχει αναλάβει τη δημιουργία του νέου λογότυπου της κρατικής πλέον επιχείρησης φυσικού αερίου της χώρας.

Πηγαίνοντας προς το σπίτι της Patty είχαμε την ευκαιρία να διασχίσουμε τα πλούσια νότια προάστια της πόλης και να γίνουμε μάρτυρες της κραυγαλέας αντίθεσης μεταξύ των συνθηκών διαβίωσης των ακραία πλούσιων κατοίκων του Νότου και αυτών που επικρατούν για παράδειγμα στο El Alto, το προάστιο βόρεια της La Paz που κατοικείται σχεδόν αποκλειστικά από ιθαγενείς. Άλλωστε στη Βολοβία, όπως και σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, το χάσμα μεταξύ των πολλών φτωχών και των λίγων πλουσίων είναι αβυσσαλέο.

Κατά τ΄ άλλα αυτήν την περίοδο η La Paz, όπως και ολόκληρη η Βολιβία, ζει στους ρυθμούς των επικείμενων προεδρικών εκλογών της 6ης Δεκεμβρίου. Σ΄αυτές, ο νυν πρόεδρος Evo Morales (ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος στην ιστορία της χώρας, ακτιβιστής παραγωγός κόκας, που αναδείχθηκε από τις δραματικές κινητοποιήσεις των αρχών της δεκαετίας εναντίων της ιδιωτικοποίησης των επιχειρήσεων εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου της χώρας) έχοντας ακολουθήσει την τελευταία πενταετία πολιτικές εθνικοποιήσεων και ευεργετικών παροχών προς τους φτωχούς και τους ιθαγενείς, αναμένεται να επικρατήσει με άνεση. Ιδιαίτερα στη La Paz και τις γύρω περιοχές η υπεροχή του Morales στις δημοσκοπήσεις είναι συντρηπτική.

Παρεπιπτόντως – και κλείνοντας αυτήν την μακροσκελή ανάρτηση – αξίζει να κάνουμε μια μικρή αναφορά τσο εθνικό προϊόν της Βολιβίας. Η coca λοιπόν, που τόσο έχει κατηγορηθεί και δαιμονοποιηθεί από τις διεξάγουσες τον ¨πόλεμο κατά των ναρκωντικών¨ Η.Π.Α., χρειάζεται να υποστεί μια ειδική χημική επεξεργασία για να μετατραπεί στη γνωστή κοκαίνη που καταναλώνεται κυρίως στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη. Τα φύλλα της coca όμως, που άλλωστε αποτελούν σημαντικότατο στοιχείο της κουλτούρας των λαών των Άνδεων ήδη από την εποχή των Ίνκας, ούτε επιβλαβή είναι ούτε εθισμό προκαλούν. Αντίθετα, έχει αποδειχθεί πως έχουν μεγάλη διατροφική αξία (πλούσια σε ασβέστιο, σίδηρο και βιταμίνες), ενώ μειώνουν το αίσθημα της πείνας και του κρύου, καθώς και τις αρνητικές επιδράσεις του υψομέτρου, στοιχεία που καθιστούν την coca απαραίτητη για τους φτωχούς ντόπιους πληθυσμούς.