θα πάει μακριά η βαλίτσα;: Φεβρουαρίου 2010

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010. PUERTO IGUAZU

Χθες το απόγευμα φτάσαμε στο Puerto Iguazu, σε μέρη γνώριμα για τον Αλέξη που είχε ξαναβρεθεί εδώ πριν από τρία χρόνια. Το Puerto Iguazu βρίσκεται κοντά στο τριεθνές Αργεντινής – Παραγουάης – Βραζιλίας, εκεί που ο ποταμός Iguazu χύνεται στον ποταμό Parana. Λίγα χιλιόμετρα νοτιοανατολικότερα, σε ένα γύρισμα του Rio Iguazu, που χωρίζει την Αργενινή από τη Βραζιλία, σχηματίζεται ένας από τους μεγαλύτερους και εντυπωσιακότερους καταρράκτες του κόσμου και σίγουρα ένα από τα καταπληκτικότερα φυσικά τοπία που αντικρίζουμε στο ταξίδι μας. Τεράστιοι όγκοι νερού πέφτουν με ορμή από ύψος μέχρι και 80 μέτρων σχηματίζοντας μια σειρά από δεκάδες μικρούς και μεγάλους καταρράκτες. Επιβλητικότερος όλων ο επονομαζόμενος Garganta del Diablo (Λαρύγγι του Διαβόλου).

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010. ENCARNACION

Σήμερα σχεδιάζαμε να περάσουμε τη γέφυρα του ποταμού Parana που ενώνει την Posadas με την πόλη Encarnacion της Παραγουάης κι από 'κει θα ταξιδεύαμε μέσα από την Παραγουάη προς τους καταρράκτες του Iguazu. Ωστόσο οι μέσες των κοριτσιών απαιτούσαν ξεκούραση κι έτσι το μικρό μας πέρασμα από την Παραγουάη ματαιώθηκε.

Παρόλα αυτά το απόγευμα κι ενώ Κατερίνα και Ναταλή στρώναν τις μέσες τους, ο Αλέξης πέρασε απέναντι στην Encarnacion και πήρε από 'κει το λεωφορείο για το Trinidad. Ακριβώς όπως το πέρασμά μας από τη Βολιβία στη Χιλή δυόμιση μήνες πριν, έτσι και το πέρασμα από την Αργεντινή στην Παραγουάη δίνει την αίσθηση πως περνάς σ΄άλλη ήπειρο. Ενώ στις χώρες του Νότου γύρω μας βλέπαμε μόνο ευρωπαϊκές φάτσες, περνώντας το ποτάμι κυριαρχούν πρόσωπα ιθαγενών Guarani που μεταξύ τους μιλούν στη δική τους γλώσσα. Αντίστοιχα εμφανής είναι και η μεγάλη διαφορά του βιοτικού επιπέδου των δύο λαών, καθώς η Παραγουάη είναι από τις φτωχότερες χώρες της Ν.Αμερικής.

Μία ώρα μακριά από την Encarnacion βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος του Trinidad, όπου σώζονται τα ερείπια μίας ακόμα κοινότητας Ιησουιτών, από τις πολλές που αναπτύχθηκαν στην ευρύτερη περιοχή. Αν και είναι μεγαλύτερη από την κοινότητα του San Ignacio που επισκεφθήκαμε χθες και τα κτίσματά της σώζονται σε καλύτερη κατάσταση, η κοινότητα του Trinidad δέχεται ελάχιστους επισκέπτες, αφού λίγοι είναι γενικά οι τουρίστες που φτάνουν στην Παραγουάη.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010. POSADAS

Φαίνεται πως κάποιος από τους αναγνώστες του blog μας μάτιαξε, γιατί δεν μπορούμε να εξηγήσουμε αλλιώς τις αναποδιές που μας βρήκαν τις τελευταίες μέρες!

Χθες θα φεύγαμε από το Montevideo για την πόλη της Αργεντινής Gualeguaychu, απ΄όπου θα συνεχίζαμε βόρεια για την Posadas στα σύνορα με την Παραγουάη. Είχαμε μάλιστα αγοράσει τα εισιτήρια Gualeguaychu–Posadas ήδη από το Buenos Aires, μην τυχόν και δε βρίσκαμε φτάνοντας στο Gualeguaychu. Στο Montevideo όμως μάθαμε πως κάτοικοι του Gualeguaychu έχουν κλείσει εδώ και πολύ καιρό τη γέφυρα του ποταμού Uruguay που ενώνει την Ουρουγουάη με την Αργεντινή, διαμαρτυρόμενοι για την κατασκευή ενός εργοστασίου χαρτιού στην περιοχή. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να κατευθυνθούμε προς το βορειότερο πέρασμα και την αργεντίνικη πόλη Colon. Από ΄κει ταξιδέψαμε και πάλι νότια προς το Gualeguaychu προκειμένου να πάρουμε το λεωφορείο μας για την Posadas. Το λεωφορείο έφυγε με μεγάλη καθυστέρηση μετά τα μεσάνυχτα κι έτσι στην Posadas φτάσαμε τελικά σήμερα το πρωί συμπληρώνοντας 24 ώρες στο δρόμο!

Εντωμεταξύ ο γιατρός που είδαμε στο Buenos Aires για τις μαγουλάδες του Αλέξη, του είπε πως η παρωτίτιδα επηρέασε το πάγκρεάς του και του απαγόρευσε να σηκώνει βάρη για ένα μήνα. Έτσι, τα βάρη του ταξιδιού επωμίστηκαν τα κορίτσια. Μπροστά πήγαινε ο Αλέξης με μια μικρή τσαντούλα και πίσω αγκομαχούσαν φορτωμένες τα βαριά σακίδια η Κατερίνα κι η Ναταλή. Αποτέλεσμα, φτάνοντας στην Posadas και οι δύο ένιωθαν έντονο πόνο στη μέση. Στο κέντρο υγείας που πήγαμε, αφού τις φιλοδώρησαν με μια μυοχαλαρωτική ένεση, μας είπαν πως η μόνη θεραπεία θα ήταν να πάρουμε τσάντα με ρόδες και ν' αφήσουμε τα σακίδια... Έτσι, από σήμερα το μεσημέρι η «βαλίτσα» απέκτησε ροδάκια!

Ωστόσο παρά τις ενοχλήσεις στις μέσες, το απόγευμα ξεκινήσαμε και οι τρεις για τον οικισμό San Ignacio de Mini, όπου σώζονται τα ερείπια μιας κοινότητας Ιησουιτών ιεραποστόλων και ιθαγενών Guarani. Αυτές οι μικρές θεοκρατικές κοινωνίες λειτούργησαν από τα τέλη του 17ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 18ου.

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010. MONTEVIDEO

Το απόγευμα της Πέμπτης φτάσαμε στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, όπου ζουν οι μισοί περίπου από τους 3.000.000 κατοίκους της χώρας. Η Ουρουγουάη συγκαταλέγεται μεταξύ των πλέον ανεπτυγμένων και πλούσιων χωρών της Νότιας Αμερικής και όπως οι μεγάλες πόλεις της Χιλής και της Αργεντινής, έτσι και το Montevideo θυμίζει πολύ ευρωπαϊκή μεγαλούπολη.

Η γραφικότερη γειτονιά του Montevideo είναι σίγουρα η παλιά πόλη. Στο κέντρο της βρίσκεται η plaza de la Independencia, μπροστά στην οποία υψώνεται το Palacio Salvo, που όταν χτίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν το ψηλότερο κτίριο σ΄όλη τη Ν.Αμερική.

Λίγο πιο κάτω το Mercado del Puerto έχει μετατραπεί σε μια τεράστια ψησταριά. Άλλωστε η Ουρουγουάη φημίζεται κι αυτή, όπως και η Αργεντινή, για τα ψητά της κρέατα.

Μία από τις πολλές ομοιότητες μεταξύ των κατοίκων της Ουρουγουάης και της Αργεντινής (στην πραγματικότητα είναι τόσες πολλές που θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως η Ουρουγουάη μοιάζει μ΄επαρχία της Αργεντινής) είναι το πάθος και των δύο λαών για το εθνικό τους ρόφημα το mate. Πρόκειται για ένα βότανο σαν τσάι που ευδοκιμεί στην περιοχή. Πίνεται από ένα ειδικό δοχείο (συνήθως μια μικρή διακοσμημένη κολοκύθα) τ΄οποίο συνοδεύεται απ΄ ένα μεταλλικό καλαμάκι που στην κάτω άκρη του καταλήγει σ΄ένα μικρό φίλτρο. Γεμίζουν τη μία πλευρά του δοχείου με mate, συμπληρώνουν με ζεστό νερό και ρουφούν απ' το καλαμάκι. Οι κάτοικοι της Ουρουγουάης λοιπόν κυκλοφορούν στο δρόμο μ΄ένα θερμό στην αριστερή μασχάλη και μία κούπα mate στο δεξί χέρι. Κάθε που τελειώνει το νερό, γέρνουν απλά το θερμό, ξαναγεμίζουν την κούπα τους και συνεχίζουν να απολαμβάνουν το mate τους.

Στο Montevideo μας φιλοξενούν οι Rossana και ο Nacho. Ζουν με τα τρία τους παιδιά σ΄ένα σπίτι με αυλή, μια ώρα μακριά από την πόλη, δίπλα σε μια τεράστια αμμουδιά στις ακτές του Rio de la Plata. Καθώς αποτελούν μια ανάμιξη μεταξύ των νερών του ποταμού Parana που εκβάλλει λίγο δυτικότερα και του Ατλαντικού ωκεανού που απλώνεται λίγο ανατολικότερα, τα νερά του Rio de la Plata έχουν χρώμα καφέ και γεύση υφάλμυρη.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010. COLONIA

Σήμερα το πρωί διασχίσαμε με ferry το Rio de la Plata με κατεύθυνση προς την Ουρουγουάη, βλέποντας να απομακρύνεται πίσω μας το Buenos Aires.

Τρεις ώρες μετά φτάσαμε στη μικρή γραφική Colonia de Sacramento και περάσαμε το απόγευμά μας βολτάροντας στους λιθόστρωτους δρόμους της.

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010. BUENOS AIRES

Αφού ματαιώθηκαν λόγω μαγουλάδων οι όποιες στάσεις σχεδιάζαμε στο δρόμο για το Buenos Aires, την περασμένη Τετάρτη αφήσαμε επιτέλους το Trelew και πήραμε το απευθείας λεωφορείο (20 ώρες δρόμος!) για την πρωτεύουσα της Αργεντινής, όπου είχαμε ένα σπουδαίο ραντεβού. Την Κυριακή το μεσημέρι έφτασε στο Buenos Aires να μας συναντήσει και να ταξιδέψει για δυο βδομάδες μαζί μας, η αδερφή του Αλέξη (και τακτική σχολιάστρια του blog), η Ναταλή.

Αφού απολαύσαμε μετά από 6 ολόκληρους μήνες τον ελληνικό καφέ που μας έφερε η Ναταλή, ξεχυθήκαμε οι τρεις μας πια στους δρόμους του Buenos Aires. Στην πρωτεύουσα της Αργεντινής ζουν 13 εκατομμύρια άνθρωποι, περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας.

Στο κέντρο της πόλης ο πανύψηλος οβελίσκος αποτελεί ένα από τα γνωστότερα σύμβολά της.

Λίγο πιο πέρα, μπροστά στη Plaza de Mayo δεσπόζει η Casa Rosada (ροζ οίκος), το προεδρικό μέγαρο της Αργεντινής.

Περιπλανηθήκαμε για ώρες στο microcentro, όπως αποκαλούν οι κάτοικοι του Buenos Aires το κέντρο της πόλης τους.

Ωστόσο η γραφικότερη και τουριστικότερη περιοχή του Buenos Aires είναι χωρίς αμφιβολία η Boca. Πρόκειται για μία από τις πιο φτωχές αλλά και πιο ζωντανές συνοικίες της πόλης. Παραδοσιακά η Boca αποτελούσε την μποέμικη γειτονιά των καλλιτεχνών και των καμπαρέ. Άλλωστε στα καμπαρέ της Boca λέγεται πως γεννήθηκε και ο διάσημος χορός της Αργεντινής, το tango.