Κυριακή 11 Απριλίου 2010. CIUDAD BOLIVAR

Το απόβραδο της περασμένης Δευτέρας ξαναμπήκαμε μετά από αρκετές μέρες σε λεωφορείο και πήραμε το στενό αυτοκινητόδρομο που διασχίζει το δάσος του Αμαζονίου με κατεύθυνση βόρεια προς τη Boa Vista, όπου και φτάσαμε το επόμενο μεσημέρι. Τη νύχτα, χαμηλά στον ορίζοντα αντικρίσαμε και πάλι έπειτα από εξίμιση μήνες τον Πολικό Αστέρα να μας καλωσορίζει στο Βόρειο ημισφαίριο, ενώ αντίκρυ του μας αποχαιρετούσε ο Σταυρός του Νότου.

Το πρωί της Τετάρτης αφήσαμε πίσω μας ύστερα από ενάμιση μήνα τη Βραζιλία και λίγο μετά τα μεσάνυχτα φτάναμε στη Ciudad Bolivar, στις όχθες του ποταμού Orinoco.

Κάπου 250 χιλιόμετρα νότια της Ciudad Bolivar, κρυμμένος μέσα σε πυκνό δάσος, βρίσκεται ο Salto Angel, ο ψηλότερος καταρράκτης του κόσμου. Το ύψος του Salto Angel φτάνει τα 979 μέτρα! Το όνομά του (Άγγελος) δεν προέρχεται από κάποιον τοπικό μύθο, αλλά από το όνομα ενός βορειοαμερικάνου αεροπόρου (Jimmie Angel), που το 1937 ανακάλυψε τον καταρράκτη, ενώ αναζητούσε χρυσό. Οι ιθαγενείς αποκαλούν τον καταρράκτη Korepakupay-Vena και το όνομα αυτό προέρχεται πράγματι από κάποια ιστορία της μυθολογίας τους. Ωστόσο για προφανείς λόγους (δεν απομνημονεύεται με τίποτα!) ο καταρράκτης είναι παγκοσμίως γνωστός με το όνομα Angel.

Καθώς ο Salto Angel βρίσκεται όπως είπαμε μέσα σε πυκνό δάσος, δεν υπάρχουν δρόμοι να τον προσεγγίσεις. Ο κοντινότερoς οικισμός είναι η Canaima, ένα χωριό ιθαγενών, που ούτε αυτό συνδέεται οδικώς με την υπόλοιπη χώρα. Έτσι, ο μοναδικός τρόπος για να φτάσει κανείς στο Salto Angel είναι να πετάξει με αεροπλανάκι cessna από τη Ciudad Bolivar στην Canaima κι από ΄κει ν΄ ανέβει με βάρκα το ποτάμι μέχρι τον καταρράκτη. Έχοντας στο μυαλό της την τραυματική εμπειρία της πτήσης πάνω από τη Nazca, η Κατερίνα προτίμησε να μείνει στη Ciudad Bolivar για ξεκούραση κι έτσι όσα ακολουθούν, αποτελούν την αφήγηση της τριήμερης εκδρομής του Αλέξη στην Canaima και τον Salto Angel.

Η πτήση με το cessna μέχρι την Canaima διήρκησε περίπου μία ώρα.

Φτάνοντας στο χωριό, επιβιβαστήκαμε 11 τουρίστες σε μια μακριά βάρκα φτιαγμένη από κορμό μεγάλου δέντρου, σαν μεγάλη πιρόγα με εξωλέμβια μηχανή και ξεκινήσαμε την τετράωρη πορεία προς τον καταρράκτη.

Σε πολλά σημεία το ποτάμι γίνεται ρηχό και πολύ ορμητικό. Συχνά η βάρκα μας σερνόταν πάνω στις πέτρες και τα βράχια, ενώ κάθε τόσο μας κατέβρεχαν μεγάλες ποσότητες νερού.

Κάπου στα μισά της διαδρομής ξέσπασε δυνατή καταιγίδα, που μας συνόδεψε σε όλη την υπόλοιπη πορεία μας, μέχρι να φτάσουμε πια, μουσκεμένοι ως το κόκκαλο, στο σημείο όπου θα διανυκτερεύαμε. Λίγο αργότερα, όταν καθάρισε κάπως ο ουρανός, βγήκαμε σ’ ένα ξέφωτο, απ’ όπου πρωτοαντικρίσαμε απέναντί μας τον Salto Angel.

Τη νύχτα κοιμηθήκαμε σε αιώρες και το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε από νωρίς μια πεζοπορία μέσα από το δάσος, μέχρι το κοντινότερο στον καταρράκτη παρατηρητήριο.

Πέρα απ’ το ότι συμβαίνει να είναι ο πλησιέστερος οικισμός στον ψηλότερο καταρράκτη του κόσμου, το ίδιο το χωριό της Canaima βρίσκεται σε μια πραγματικά παραδεισένια τοποθεσία: στις όχθες μιας λίμνης που σχηματίζεται από μια σειρά από μικρούς και μεγάλους καταρράκτες.

Η πτήση της επιστροφής στη Ciudad Bolivar σήμερα το μεσημέρι επιφύλασσε μια υπέροχη έκπληξη. Αφού απογειωθήκαμε από τον αεροδιάδρομο της Canaima, συνεχίσαμε να πετάμε για αρκετά λεπτά σε πολυ χαμηλό ύψος, ανάμεσα από τις απόκρημνες πλευρές των tepui -όπως ονομάζονται αυτοί οι παράξενοι ορθογώνιοι ορεινοί όγκοι- μέχρι που τελικά περάσαμε μπροστά απ’ τον εκπληκτικο Salto Angel, για μια τελευταία αφ’ υψηλού όψη του.