Κυριακή 4 Απριλίου 2010. MANAUS

Το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας σαλπάραμε από το Santarem για το τρίτο και τελευταίο μέρος του ταξιδιού μας στον Αμαζόνιο. Δύο μερόνυχτα πορεία δυτική με προορισμό το Manaus.

Χτισμένη κυριολεκτικά στην καρδιά της ζούγκλας του Αμαζονίου, η πόλη του Manaus γνώρισε μια τεράστια οικονομική άνθηση και μια εκρηκτική αύξηση του πληθυσμού της κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, όταν εκτινάχθηκε η ζήτηση της παγκόσμιας αγοράς για το φυσικό latex, που εξάγεται από τα καουτσουκόδεντρα του Αμαζονίου. Ήταν τότε που το Manaus αποκτούσε τον τίτλο: “το Παρίσι των Τροπικών”. Σύμβολο και απομεινάρι της χρυσής εκείνης εποχής, αποτελεί το θέατρο του Manaus, όπου στην αυγή του 20ου αιώνα προσκαλούνταν οι διασημότεροι Ευρωπαίοι μουσικοί και τενόροι.

Σήμερα το Manaus είναι μία μεγαλούπολη δύο εκατομμυρίων κατοίκων, που χτίστηκε και εξακολουθεί να αναπτύσσεται με υλικά που μεταφέρονται σχεδόν αποκλειστικά μέσω του ποταμού. Αποτελεί άλλωστε το μεγαλύτερο διεθνές λιμάνι στον κόσμο σε τόσο μεγάλη απόσταση από τη θάλασσα.

Το Manaus αποτελεί επίσης τον προορισμό πολλών τουριστών που καταφθάνουν εδώ, συνήθως αεροπορικώς, για να οργανώσουν μια ολιγοήμερη εκδρομή στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Το πρωί της Παρασκευής λοιπόν, ξεκινήσαμε κι εμείς για μια τέτοια οργανωμένη εκδρομή τριών ημερών σε κάποια περιοχή νότια του Manaus.

Πηγαίνοντας, περάσαμε από το Encontro das Aguas, το σημείο όπου σμίγουν οι ποταμοί rio Negro και rio Solimoes, σχηματίζοντας τον Αμαζόνιο. Όπως ακριβώς συμβαίνει στο Santarem, έτσι κι εδώ η διαφορετική θερμοκρασία, ταχύτητα και πυκνότητα των ετερόχρωμων νερών των δύο ποταμών, εμποδίζει την ανάμιξή τους, δημιουργώντας μια διχρωμία που εκτείνεται σε απόσταση αρκετών χιλιομέτρων. Καθώς περνούσαμε με τη βάρκα από τον έναν ποταμό στον άλλο, έχοντας διαρκώς το χέρι μας στο νερό, διαπιστώσαμε πως η διαφορά της θερμοκρασίας τους είναι πράγματι εντυπωσιακή.

Η πρώτη μέρα της εκδρομής περιελάμβανε βόλτες με βάρκα στους υδάτινους διαδρόμους που δημιουργούνται μέσα στο πλημμυρισμένο δάσος, προκειμένου να συναντήσουμε δελφίνια, να δούμε -και κυρίως ν’ ακούσουμε- διάφορα είδη πουλιών και πιθήκων, αλλά και για μια πρώτη γνωριμία με την πλούσια χλωρίδα του Αμαζονίου.

Στη συνέχεια το πρόγραμμα περιελάμβανε ψάρεμα των διάσημων μικρών ψαριών του Αμαζονίου με την εξαιρετικά αιχμηρή οδοντοστοιχία, των piranhas, καθώς και νυχτερινή αναζήτηση μικρών κροκοδείλων.

Εχθές, Μεγάλο Σάββατο για Ορθόδοξους και Καθολικούς, ξεκινήσαμε από νωρίς για περπάτημα αρκετών ωρών μέσα στην πυκνή βλάστηση, για να γνωρίσουμε παράξενα φυτά και έντομα της ζούγκλας. Ανάμεσα στα διάφορα περίεργα κι αξιοθαύμαστα που είδαμε, εντύπωση μας προκάλεσε κι ο μεγάλος αριθμός φαρμακευτικών φυτών που οι ιθαγενείς χρησιμοποιούν για τη θεραπεία κάθε λογής ασθενειών και τραυμάτων!

Η βλάστηση στον Αμαζόνιο είναι τόσο πυκνή, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να έρθει κανείς σε άμεση επαφή με την πανίδα του κι έτσι τα ζώα που ζουν εκεί, περισσότερο τα ακούς, παρά τα βλέπεις.

Τη νύχτα κοιμηθήκαμε σε αιώρες μέσα στο δάσος κι έτσι κάναμε ανάσταση ακούγοντας το ολονύκτιο τιτίβισμα των πουλιών και τις δυνατές, συχνά τρομακτικές, κραυγές των πιθήκων -ή ίσως και μεγαλύτερων θηλαστικών...

Σήμερα το πρωί περάσαμε από το σπίτι μιας οικογένειας ντόπιων, για να πάρουμε μια ελάχιστη ιδέα της ζωής σ’ ένα απ’ αυτά τα ξύλινα, στηριγμένα σε πασσάλους σπίτια που βλέπουμε στις ακτές του ποταμού, αλλά και να γνωρίσουμε τα άγνωστα σε μας φυτά που καλλιεργούν στην αυλή τους.

Το μεσημέρι, μετά από μια τελευταία αποχαιρετιστήρια βουτιά στα νερά του Αμαζονίου και αφού γευματίσαμε μία τελευταία πιρανχόσουπα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το Manaus.