Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009. AREQUIPA

Μετά από ακόμη ένα ολονύκτιο ταξίδι, το πρωί της Κυριακής φτάσαμε στην Arequipα. Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Περού έχει να επιδείξει ένα πανέμορφο ιστορικό κέντρο γεμάτο λιθόστρωτους δρόμους και μεγάλα λευκά πέτρινα κτίσματα.

Πέρα από τον εντυπωσιακό καθεδρικό και τα υπόλοιπα πέτρινα κτίρια με τα μεγάλα μπαλκόνια γύρω από την όμορφη κεντρική πλατεία, το σημαντικότερο και ομορφότερο ίσως τουριστικό αξιοθέατο της Arequipα αποτελεί το μοναστήρι της Santa Catalina. Χτισμένο το 1580, το μοναστήρι αυτό φιλοξενούσε μοναχές προερχόμενες από την υψηλή κοινωνία της Ισπανίας. Πίσω από τους ψηλούς τοίχους της μονής κρύβονταν για σχεδόν τέσσερις αιώνες μια μικρή παραμυθένια πόλη, που αποκαλύφθηκε μόλις το 1970, όταν ο χώρος άνοιξε στο κοινό.

Βόρεια της Arequipα βρίσκεται ένα από τα βαθύτερα (3191μ.) φαράγγια του κόσμου, το Cañon de Colca. Στους απόκρημνους βράχους του φωλιάζουν τα τεράστια όρνια των Άνδεων, οι κόνδορες. Τα ιερά για τους αρχαίους πολιτισμούς των Άνδεων πουλιά, απλώνουν κάθε τόσο τις πελώριες φτερούγες τους και πετούν πάνω από το φαράγγι αναζητώντας τροφή.

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009. NAZCA

Από τους Paracas προήλθε ο λαός των Nazca που από το 200 μ.Χ. ως το 600 μ.Χ. έζησε στην περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται η πόλη που φέρει το όνομά τους. Οι Nazca κληρονόμησαν -και τελειοποίησαν- από τους προγόνους τους την παράξενη συνήθειά τους να χαράσσουν στη γη τεράστια γεωμετρικά σχήματα και φιγούρες.
Έτσι τον τελευταίο αιώνα, στις αχανείς αμμώδεις εκτάσεις γύρω από την πόλη της Nazca, έχουν ανακαλυφθεί μερικές δεκάδες τέτοιες μυστηριώδεις φιγούρες. Οι φιγούρες αυτές είναι τόσο μεγάλων διαστάσεων, ώστε είναι αντιληπτές μόνο από ψηλά (κάτι που έχει άλλωστε γεννήσει πλήθος θεωριών περί εξωγήινων U.F.O. και δε συμμαζεύεται...). Κάποιοι μελετητές πιστεύουν πως η χάραξη των μορφών αυτών, που αναπαριστούν συνήθως ιερά και μυθικά ζώα, είχε θρησκευτικούς-λατρευτικούς σκοπούς, ενώ άλλοι θεωρούν πως πρόκειται για ένα γιγαντιαίο αστρονομικό ημερολόγιο. Όπως και να ΄χει, το σίγουρο είναι πως οι γραμμές της Nazca αποτελούν σήμερα μία από τις μεγαλύτερες ατραξιόν του Περού, που προσελκύει τουρίστες απ’ όλο τον κόσμο.
Ο μόνος τρόπος για να μπορέσει κανείς να δει τις γραμμές, είναι πετώντας πάνω απ΄αυτές. Επιβιβαστήκαμε λοιπόν κι εμείς σ΄ένα απελπιστικά μικρό αεροπλανάκι τεσσάρων θέσεων (σαν ντεσεβώ με φτερά και ουρά!) και απογειωθήκαμε για μια περιήγηση μισής ώρας πάνω από μερικές από τις αντιπροσωπευτικότερες φιγούρες.

άνθρωπος-κουκουβάγια

φάλαινα

πίθηκος

κόνδορας

αράχνη

πουλί

δέντρο & χέρια

Προκειμένου να μπορέσουμε να δούμε καλύτερα τις γραμμές, ο πιλότος μας έπαιρνε διαρκώς μεγάλες κλίσεις, πότε από τη μια πλευρά και πότε από την άλλη. Έτσι, ο μεν μαθημένος (λόγω επαγγέλματος) στις μεγάλες κλίσεις Αλέξης απολάμβανε ενθουσιασμένος την πτήση, η δε αμάθητη (ακόμα) Κατερίνα υπέμεινε ένα βασανιστικό μισάωρο φριχτής ναυτίας και αναγούλας...

πριν...

...και μετά

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009. PISCO

Λίγα χιλιόμετρα νότια του Pisco, η χερσόνησος Paracas παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον τόσο αρχαιολογικό όσο και ζωολογικό. Από το 900π.Χ. έως και το 200μ.Χ. στη χερσόνησο Paracas έζησε ο ομώνυμος λαός, που παρουσίασε έναν σημαντικό πολιτισμό. Οι Paracas ανέπτυξαν ιδιαίτερα την υφαντουργία, ενώ έμειναν γνωστοί από τη συνήθεια τους να χαράσσουν τη γη σχηματίζοντας στο έδαφος τεράστια σχήματα.

Εκτός από ανθρώπινες φυλές, οι θάλασσες και τα νησιά γύρω από την χερσόνησο Paracas προσελκύουν εδώ και αιώνες μεγάλους πληθυσμούς πολλών θαλάσσιων ειδών. Έτσι, στα φαγωμένα από τη θάλασσα βράχια των νησιών Ballestas, με τις βαθιές σπηλιές και τις εντυπωσιακές καμάρες, αράζουν θαλάσσιοι λέοντες, μικροί πιγκουίνοι, μεγάλοι πελεκάνοι, κορμοράνοι και πλήθος άλλα θαλασσοπούλια.

Τα περιττώματα κάποιων από τα θαλασσοπούλια που ζουν στην περιοχή (guano), είχε ήδη από την εποχή των Ίνκας ανακαλυφθεί, πως αποτελούν εξαιρετικής ποιότητας λιπάσματα. Στα μέσα του 19ου αιώνα οι κουτσουλιές αυτές απέκτησαν τόση αξία, ώστε αποτέλεσαν το σημαντικότερο προϊόν του Περού και προκάλεσαν δύο πολέμους: έναν σύντομο,νικηφόρο για το Περού, με την Ισπανία το 1866 κι έναν μεγάλης διάρκειας (1879-1883) με τη Χιλή. Ο δεύτερος, που έμεινε γνωστός ως ο πόλεμος του Ειρηνικού, κερδήθηκε τελικά από τη Χιλή. Μάλιστα, τα χιλιανά στρατεύματα έφτασαν να καταλάβουν μέχρι και τη Λίμα, ωστόσο αργότερα αποσύρθηκαν και κράτησαν μόνο την πλούσια σε guano έρημο Atacama, που μέχρι σήμερα αποτελεί το βόρειο τμήμα της Χιλής. Τελικά κι αυτός ο πολυετής και πολύνεκρος πόλεμος αποδείχθηκε εντελώς μάταιος, αφού λίγο αργότερα στα εργαστήρια της Ευρώπης ανακαλύφθηκαν μέθοδοι παραγωγής συνθετικών λιπασμάτων, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα την κατακόρυφη πτώση της αξίας των φυσικών λιπασμάτων. Σήμερα, επιτρέπεται η εξαγωγή των περιττωμάτων κάθε δέκα χρόνια, κάτι που άλλωστε μαρτυρούν οι ξύλινες εξέδρες που είναι στημένες για το σκοπό αυτό.