Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009. BOGOTA

Η Bogota είναι μια πόλη 8,5 εκατομμυρίων κατοίκων σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, αν και ανεπισήμως υπολογίζεται πως ο πληθυσμός της ξεπερνάει τα 12 εκατομμύρια. Διασχίζοντας την πόλη από Βορρά προς Νότο, μπορείς να ταξιδέψεις σε λίγα χιλιόμετρα από τον «πρώτο» στον «τρίτο» κόσμο. Στα βόρεια προάστια ζει η ακραία πλούσια ελίτ της χώρας, στο κέντρο η μεσαία τάξη και στο νότο απλώνονται οι φτωχογειτονιές και οι παραγκουπόλεις. Άλλωστε, οι Κολομβιανοί πολίτες διακρίνονται και επισήμως σε 6 τάξεις, ανάλογα με το που μένουν. Έτσι, οι φτωχότεροι ανήκουν στην τάξη 1 και οι πλουσιότεροι στη τάξη 6.

Στο κέντρο, όπου και μένουμε, βρίσκεται η καλοδιατηρημένη παλιά πόλη της Bogota με τα παλιά σπίτια και τις πολλές εκκλησίες.

Στο κέντρο της παλιάς πόλης, η Plaza Bolivar αποτελεί το διοικητικό κέντρο της Bogota, αφού γύρω της είναι χτισμένα το Κογκρέσο, η προεδρική κατοικία, ένα ιδιωτικό κολέγιο στο οποίο φοιτούν κυρίως γόνοι πολιτικών, το δικαστικό μέγαρο, το δημαρχείο και ο καθεδρικός ναός της πόλης.

Πάνω από την παλιά πόλη της Bogota υψώνεται ο λόφος Monserrate, όπου μπορεί κανείς να ανέβει με τελεφερίκ, απολαμβάνοντας πανοραμικές όψεις της πόλης.

Ένα από τα πολλά μουσεία που μπορεί κανείς να επισκεφθεί στην Bogota, είναι και το μουσείου του διάσημου Κολομβιανού ζωγράφου Botero, όπου εκτίθενται έργα τόσο του ίδιου όσο κι άλλων μεγάλων σύγχρονων εικαστικών.

Στη Bogota γνωρίσαμε ένα φίλο της Karen, τον Lucas, φοιτητή αρχιτεκτονικής, και την κοπέλα του Andriana.

Χθες βράδυ συναντηθήκαμε με τον Victor από τη F.Y.R.O.M., τον οποίο είχαμε γνωρίσει στην Tayrona. Ο Victor είναι δικηγόρος και εργάζεται για έναν διεθνή οργανισμό που δραστηριοποιείται σε εμπόλεμες περιοχές, σε αναζήτηση εξαφανισμένων αμάχων. Έτσι, μετά από τρία χρόνια στην Βοσνία, τους τελευταίους 11 μήνες ο Victor εργάζεται στην Κολομβία, όπου οι αγνοούμενοι από τις εσωτερικές συγκρούσεις υπολογίζεται ότι φτάνουν τους 200.000! Είχαμε λοιπόν μια άκρως ενδιαφέρουσα και κατατοπιστική συζήτηση, κατά την οποία ο Victor μας περιέγραψε την τραγική πολιτική κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Κολομβία, συμπληρώνοντας έτσι την εικόνα που ήδη λίγο-πολύ σχηματίσαμε από τις συζητήσεις μας με όσους γνωρίσαμε εδώ μέχρι τώρα.

(Η ανάρτηση αυτή θα συμπληρωθεί τις επόμενες μέρες με μια απόπειρα περιγραφής της τρέχουσας πολιτικής κατάστασης της Κολομβίας, όπως εμείς την αντιληφθήκαμε τις τρεις εβδομάδες που βρισκόμαστε εδώ).

..................................................................................................................

Μετά από σχεδόν ένα μήνα στην Κολομβία και αρκετές συζητήσεις με κατοίκους της, έχουμε ήδη σχηματίσει μια αρκετά καθαρή εικόνα της εδώ πολιτικής κατάστασης.

Στην Κολομβία λοιπόν, συναντήσαμε μια ασφυκτικά στρατιωτικοποιημένη χώρα. Πέρα από τα συνεχή στρατιωτικά μπλόκα στις εθνικές και επαρχιακές οδούς, η παρουσία του στρατού είναι έντονη ακόμη και μέσα στις πόλεις, αφού ακόμα και η αστυνόμευση εκτελείται από τον ίδιο το στρατό.

Συναντήσαμε ακόμα ένα λαό, που αντιμετωπίζει σε υψηλότατα ποσοστά προβλήματα φτώχειας κι αναλφαβητισμού, λατρεύει σαν θεούς τους Βορειοαμερικάνους (συνηθίζουν για παράδειγμα να δίνουν στα παιδιά τους ονόματα όπως ¨USARMY¨, ¨USNAVY¨, ¨ONEDOLLAR¨ κ.τ.λ.) και αντιμετωπίζει τις εκλογικές διαδικασίες ως ευκαιρίες μιας προσωρινής οικονομικής ανακούφισης με τα εκατομμύρια pesos που αφειδώς μοιράζει τις περιόδους εκείνες η κυβέρνηση, προκειμένου να εξασφαλίσει την επανεκλογή της.

Συναντήσαμε τέλος μια ακροδεξιά κυβέρνηση, που ελέγχει απόλυτα τα Μ.Μ.Ε. και απολαμβάνει την πλήρη υποστήριξη της οικονομικής ελίτ, και μια αριστερά της οποίας τόσο τα ανώτερα στελέχη όσο και απλοί ψηφοφόροι πέφτουν κατ' επανάληψη θύματα δολοφονικών επιθέσεων από τις ανεξέλεγκτες παραστρατιωτικές οργανώσεις.

Η ιστορία έχει λίγο πολύ ως εξής: τους δύο τελευταίους αιώνες η Κολομβία γνώρισε περισσότερους από δέκα εμφυλίους πολέμους, ανάμεσα στις δύο κύριες πολιτικές παρατάξεις που σχηματίστηκαν ήδη από την επομένη της κατάκτησης της ανεξαρτησίας: τους Συντηρητικούς και τους Φιλελεύθερους Τις δεκαετίες ΄60 - ΄70 σαν αντίδραση στη γενικευμένη διαφθορά των δύο αυτών παρατάξεων που εναλλάσσονταν στην εξουσία, εμφανίστηκαν μια σειρά από αριστερές αντάρτικες οργανώσεις, οι οποίες απέκτησαν ισχύ και έφτασαν να ελέγχουν μέχρι και το 40% της χώρας. Αναζητώντας πόρους για την αυτοχρηματοδότηση τους, πολλές από τις οργανώσεις αυτές γρήγορα εκφυλίστηκαν, συμμετέχοντας σε δραστηριότητες όπως διακίνηση ναρκωτικών, απαγωγές και πώληση προστασίας.

Σαν απάντηση, υπό την ανοχή (ή και τη συγκαλυμμένη υποστήριξη) του κράτους, μεγαλογαιοκτήμονες σχημάτισαν ιδιωτικούς στρατούς από φτωχούς αγρότες, τις λεγόμενες παραστρατιωτικές οργανώσεις. Έτσι άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και ξεκίνησε ένας φριχτός κύκλος αίματος, καθώς οι παραστρατιωτικοί αποδείχτηκαν πολύ βιαιότεροι των ανταρτών, προβαίνοντας συχνά ακόμη και σε ομαδικές σφαγές ολόκληρων χωριών.

Σήμερα, χάρη σ΄έναν πρόσφατο νόμο που προβλέπει εξοργιστικά επιεικείς ποινές για τους παραστρατιωτικούς που παραδίδονται, οι περισσότερες παραστρατιωτικές οργανώσεις διαλύονται. Υπάρχουν όμως σοβαρότατες ενδείξεις ότι τη συνέχιση της δράσης τους έχει αναλάβει ο ίδιος ο στρατός. (Ο Victor μας έλεγε πως πρόσφατα αποκαλύφθηκε, ότι σε κάποιες απομακρυσμένες περιοχές, οι φαντάροι ανταμείβονταν με μία εβδομάδα άδεια για κάθε νεκρό αντάρτη, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να σκοτώνουν σωρηδόν χωρικούς λέγοντας πως είναι αντάρτες!). Το τραγικότερο όμως είναι, πως φαίνεται ότι η κρατική προπαγάνδα έχει καταφέρει, ώστε στη συνείδηση των περισσότερων απλών ανθρώπων έχει νομιμοποιηθεί πλήρως η δράση των παραστρατιωτικών, ως αναγκαίο κακό (ή και καλό!), ενώ όσοι τολμούν να καταφέρονται εναντίον των παραστρατιωτικών, κατηγορούνται ως υποστηρικτές των ανταρτών, με τη λογική του «ο μη ων μετ΄εμού, κατ΄εμού εστί».