Τρίτη 18 Αυγούστου 2009. MERIDA - MARACAIBO

Μετά από νυχτερινό ταξίδι έντεκα ωρών, το πρωί της Κυριακής φτάσαμε στη Merida. Χτισμένη στους πρόποδες του Pico Bolivar, της υψηλότερης κορυφής των Βενεζουελιάνικων Άνδεων (5007μ.) είναι η πρώτη γραφική πόλη που συναντήσαμε. Στενοί δρόμοι, μικρά χρωματιστά σπίτια, όμορφες εκκλησίες, πλατείες με μεγάλα δέντρα. Η κυριότερη ωστόσο ατραξιόν της πόλης είναι το τελεφερίκ. Σκαρφαλώνοντας από την πόλη της Merida (1577μ.) ως την κορυφή Pico Espejo (4765μ.) είναι η υψηλότερη και η μακρύτερη γραμμή τελεφερίκ στον κόσμο. Φαίνεται όμως πως η κακοτυχία δε λέει να μας εγκαταλείψει, καθώς το τελεφερίκ, δηλαδή ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο ήρθαμε μέχρι εδώ, έχει σταματήσει να λειτουργεί εδώ και αρκετούς μήνες, υποτίθεται για συντήρηση. Στην πραγματικότητα κανείς δε ξέρει με σιγουριά ούτε γιατί σταμάτησε ούτε πότε θα ξαναρχίσει να λειτουργεί. Αρκεστήκαμε λοιπόν σε βόλτες στο γραφικό κέντρο της πόλης.

Χθες βράδυ πήραμε το νυχτερινό λεωφορείο για Maracaibo. Εκεί θα βρισκόμασταν για πρωινό καφέ με τον Miguel, το φίλο της Deisy που μαθαίνει ελληνικά, κι έπειτα θα παίρναμε το δρόμο για την Κολομβία. Στις επτά το πρωί φτάσαμε στο σταθμό των λεωφορείων του Maracaibo και σ΄ένα τέταρτο εμφανίστηκαν ο Miguel και ο πατέρας του μ΄ένα μεγάλο τάπερ γεμάτο arepas - που μόλις είχε ετοιμάσει η μητέρα του Miguel - και μία πρόταση: να μείνουμε σπίτι τους ένα βράδυ και να ξεκινήσουμε για Κολομβία το επόμενο πρωί. Κουρασμένοι και άυπνοι καθώς ήμασταν απ' το ταξίδι, η πρότασή τους μας φάνηκε ιδιαίτερα δελεαστική και τη δεχτήκαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Καθίσαμε σ΄ένα πάρκο στην όχθη της τεράστιας λιμνοθάλασσας του Maracaibo και βάλαμε στη μέση το τάπερ με τις ζεστές ακόμα arepas της μαμάς.

Η οικογένεια του Miguel ζει σ΄ένα μικρό διαμέρισμα στα όρια της πόλης, εκεί όπου αρχίζουν οι αυθαίρετα χτισμένες φτωχοσυνοικίες. Οι γειτονιές αυτές ως αυθαίρετες δεν υδρεύονται κι οι κάτοικοι τους αναγκάζονται να κλέβουν νερό από τους αγωγούς που περνούν μέσα απ' αυτές. Έτσι, στην πολυκατοικία που ζει ο Miguel, ενώ είναι νόμιμη, δε φτάνει παρά ελάχιστο νερό. Οι κάτοικοι λοιπόν της πολυκατοικίας, όπως προφανώς και πολλών άλλων πολυκατοικιών, έχουν εφαρμόσει το εξής σύστημα: Στο ισόγειο της πολυκατοικίας υπάρχει μια μεγάλη δεξαμενή όπου συγκεντρώνεται το νερό που φτάνει λίγο-λίγο στην οικοδομή. Μία ώρα την ημέρα, μεταξύ 14:00 και 15:00, μία αντλία στέλνει νερό από τη δεξαμενή στα διαμερίσματα της πολυκατοικίας Το κάθε διαμέρισμα με τη σειρά του, έχει μία μικρή δεξαμενή, όπου μεταξύ 14:00 και 15:00 συγκεντρώνεται το νερό της ημέρας, και μία αντλία, που της υπόλοιπες ώρες της ημέρας στέλνει νερό στις βρύσες του σπιτιού. Και βέβαια το νερό αυτό πρέπει να βραστεί για να γίνει πόσιμο, ενώ φυσικά ούτε λόγος για ζεστό νερό.

Στο σπίτι αυτή τη στιγμή ζουν οι γονείς και τα δύο από τα τέσσερα παιδιά τους, ο Jebus και ο Miguel. Συμπτωματικά και οι τέσσερις έχουν μια ιδιαίτερα σχέση με την Ελλάδα, για ένα δικό του λόγο ο καθένας. Ο Miguel σπουδάζει Γεωδαισία και Αστρονομία και παράλληλα, από προσωπικό ενδιαφέρον, κάθε Σαββατοκύριακο ταξιδεύει ως την Valencia, όπου υπάρχει μεγάλη ελληνική κοινότητα, και παρακολουθεί μαθήματα ελληνικών. Ο Jebus σπουδάζει Ιστορία κι ένα μεγάλο μέρος των σπουδών του αφορά φυσικά την Αρχαία Ελλάδα. Ο πατέρας, συνταξιούχος καθηγητής αγγλικών, δουλεύει σήμερα ως οδηγός ταξί και καθώς είναι ιδιαίτερα θρήσκος, στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται αποκλειστικά με τη μελέτη της Βίβλου. Έτσι, γνωρίζει αρκετές περιοχές της Ελλάδας μέσα από τις επιστολές του Παύλου, ενώ ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη μελέτη του πρωτότυπου αρχαιοελληνικού κειμένου της Καινής Διαθήκης. Τέλος, η πρώτη σχέση της μητέρας όταν ήταν νέα, ήταν ένας Έλληνας μετανάστης, που όμως σκοτώθηκε σε δυστύχημα.

Το απόγευμα ο Jebus κι ο Miguel μας ξενάγησαν στο ιστορικό κέντρο του Maracaibo και το βραδάκι καταλήξαμε για μπύρες στη συνοικία Santa Lousia. Εκεί μια θαμώνας ακούγοντας πως είμαστε Έλληνες, έβγαλε ενθουσιασμένη από την τσάντα της μια ελληνική σημαία, που μόλις χθες της είχε χαρίσει ο άντρας μιας φίλης της, Έλληνας ναυτικός!

Η μητέρα του Miguel δουλεύει εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια ως νοσοκόμα. Ανήκει στην ινδιάνικη φυλή Γκουαχίρο, που κατοικεί στην περιοχή εκατέρωθεν των συνόρων Βενεζουέλας – Κολομβίας. Κάποια στιγμή μπήκε στο δωμάτιο της και μας έφερε από ένα δώρο. Ένα γυναικείο ένδυμα των Gouajiro κι ένα μπλουζάκι του PSUV, του κόμματος του Chavez, ως ενθύμιο απ΄τη «Chavezouela», όπως αυτοσαρκαστικά αποκαλούν οι ίδιοι τη χώρα τους. Το μπλουζάκι γράφει «Για το Maracaibo με τον Chavez» κι έχει ζωγραφισμένες δύο ανοιχτές παλάμες, που συμβολίζουν λέει τα δέκα χρόνια που έχει ο Chavez στην εξουσία, αλλά και τις δέκα εκατομμύρια ψήφους του πρόσφατου δημοψηφίσματος, που τον διατήρησαν σ΄αυτήν. Όταν λοιπόν τους είπαμε τι σημαίνουν στην Ελλάδα οι ανοιχτές παλάμες βάλαν τα γέλια. «Είναι σαν να μουτζώνουμε τον Chavez» είπε ο Miguel, «ή εμάς τους ίδιους που τον ψηφίσαμε» συμπλήρωσε γελώντας ο πατέρας του...