Σάββατο 22 Αυγούστου 2009. SANTA MARTA

Το πρωί της Τετάρτης αποχαιρετήσαμε την οικογένεια του Miguel και ξεκινήσαμε το μακρύ ταξίδι για τη Santa Marta της Κολομβίας. Με αυτοκίνητο «por puesto» μέχρι τα σύνορα και από 'κεί με λεωφορείο. Τα «por puesto» είναι κάτι σαν ταξί που γεμίζουν με επιβάτες και ο καθένας πληρώνει ξεχωριστά για τον εαυτό του. Σχεδόν τα μισά αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στη Βενεζουέλα είναι κάτι πανάρχαια σαραβαλιασμένα βορειοαμερικάνικα αμάξια σαν αυτά που βλέπουμε σε ταινίες του ΄60. Φορτωθήκαμε λοιπόν σ΄ένα τέτοιο, τρεις γυναίκες μ΄ένα μωρό της αγκαλιάς στο πίσω κάθισμα κι εμείς μπροστά. Διαδρομή δυόμιση ωρών μέσα από την περιοχή των Guajiro. Εικόνες απόλυτης φτώχειας. Παραπήγματα σε βάλτους και ξερές εκτάσεις με τεράστιους σα μεγάλα δέντρα κάκτους, σκουπίδια και κοκαλιάρικα ζώα (οι πιο ισχνές αγελάδες που έχουμε δει ποτέ!).

Στα σύνορα κατεβήκαμε για τις απαραίτητες διατυπώσεις και σφραγίδες. Στο Macaio, την πρώτη πόλη της Κολομβίας μετά τα σύνορα, αφήσαμε το «por puesto» κι ανεβήκαμε σ΄ένα μικρό κολομβιάνικο λεωφορείο με προορισμό τη Santa Marta. Ταξίδι σχεδόν πέντε ωρών που μας φάνηκαν αιώνας. Η τηλεόραση του λεωφορείου έπαιζε ακατάπαυστα σε μέγιστη ένταση, προβάλλοντας τη μία πίσω από την άλλη αμερικάνικες πολεμικές ταινίες. Πέντε ώρες πυροβολισμών κι εκρήξεων στη διαπασών! Έξω οι ίδιες εικόνες ένδειας κι εξαθλίωσης μ΄ αυτές που αντικρίσαμε και από την άλλη πλευρά των συνόρων. Αρκετοί από τους επιβάτες του λεωφορείου ήταν ιθαγενείς που δε μιλούσαν καν ισπανικά. Κάποια στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκαν στο λεωφορείο σα χαμένοι ένα νεαρό ζευγάρι Ινδιάνων, ξυπόλυτοι μ΄ένα λευκό σεντόνι τυλιγμένο στο γυμνό κορμί τους κι ένα μωρό στην αγκαλιά!

Στη Santa Marta θα μέναμε στης Ursula. Μας είχε πει πως θα δούλευε μέχρι της 18:30 και πως αφού σχολούσε θα μπορούσαμε να βρεθούμε για να μας πάει στο σπίτι της, όπου θα κοιμόμασταν σε αιώρες. Φτάνοντας όμως αργά το μεσημέρι στην πόλη της Santa Marta, νιώθαμε τόσο εξουθενωμένοι από το ταξίδι, που το μόνο που θέλαμε ήταν ένα κρεβάτι να κοιμηθούμε. Αφήσαμε λοιπόν τις αιώρες της Ursula και τραβήξαμε κατευθείαν για το οικονομικότερο κατάλυμα που πρότεινε ο οδηγός μας. Εκεί όμως μας περίμενε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Φτάνοντας στο δωμάτιο και ανοίγοντας τα πράγματα μας, διαπιστώσαμε πως είχαμε υποστεί το πρώτο μεγάλο πλήγμα, την πρώτη μεγάλη απώλεια. Η φωτογραφική μας μηχανή έλειπε! Δε ξέρουμε με σιγουριά που και πότε μπορεί να τη χάσαμε ή να μας την έκλεψαν. Πιθανολογούμε ωστόσο ότι μάλλον θα έκανε φτερά στα σύνορα, όταν κατεβήκαμε από το αμάξι για τις σφραγίδες, αφού αυτή ήταν η μόνη στιγμή που αφήσαμε τα πράγματά μας.

Εντωμεταξύ, ένα κρυωματάκι που μας τριγυρνούσε και μας ταλαιπωρούσε ήδη από την Merida, φαίνεται πως τελικά, σε συνδυασμό και με την κούραση του ταξιδιού, κατέβαλε τόσο πολύ τους καλομαθημένους μας οργανισμούς, που όταν ξυπνήσαμε την επόμενη μέρα, νιώθαμε τόσο αδύναμοι, που δε μπορούσαμε να το κουνήσουμε ρούπι απ' το ξενοδοχείο. Κάθε φορά που κάναμε να ξεμυτίσουμε και βγαίναμε στον ήλιο, ζαλιζόμασταν σαν τα κοτόπουλα και γυρίζαμε αμέσως στο δωμάτιό μας. Αποφασίσαμε λοιπόν να δώσουμε στους εαυτούς μας ένα off δύο ημερών, μέχρι να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας. Έτσι, η Πέμπτη και η Παρασκευή κύλησαν με πολύ ύπνο και εξόδους το πολύ μέχρι το κοντινότερο εστιατόριο για φαγητό. Χθες το απόγευμα αναθαρρέψαμε λιγάκι και πήγαμε μέχρι την αγορά να ψωνίσουμε την καινούργια μας φωτογραφική μηχανή. Φυσικά πήραμε ότι οικονομικότερο υπήρχε κι έτσι ίσως οι φωτογραφίες μας στο εξής να είναι κατώτερης ποιότητας από τις προηγούμενες.

Σήμερα το πρωί νιώθοντας αρκετά καλύτερα επισκεφθήκαμε την Taganga, ένα γραφικό ψαροχώρι πέντε χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Santa Marta. Εδώ είναι που μένει και η Ursula. Της τηλεφωνήσαμε και συναντηθήκαμε. Ήπιαμε μια λεμονάδα στην αμμουδιά κι ύστερα μας ξενάγησε στο χωριό της. Δυστυχώς (πάλι άτυχοι!) αυτή την περίοδο στην Taganga, όπως και στην Santa Marta, γίνονται εκτεταμένα έργα ανάπλασης με αποτέλεσμα να είναι όλοι οι δρόμοι σκαμμένοι. Παρόλ΄ αυτά η αμμουδιά του χωριού με τις αραγμένες ψαρόβαρκες ήταν αρκετά γραφική.